Kleine vriendin.

Tien minuten eerder had ze nog de grootste mond van iedereen.
Ze joelde en tierde, liep wild rond en propte haar mond vol rode snoepjes.
Ze is vijf en weet wat ze wil.
Nu staat ze bibberend, omringd door een hele hoop mensen
die haar
of warm wil wrijven
of willen geruststellen en haar vertellen dat ze het goed doet.
Ze speelt een bijzondere rol in een mooi tafereel.
Maar de scène is een beetje onwennig en vooral een tikkeltje koud.
Ik kijk naar mijn kleine vriendin die het lachen even verleerd is.
Ik stel me aan, trek stomme gezichten, tot het lukt.
Haar lach is terug.
"Ik dacht bijna dat je hem kwijt was." Zeg ik.
Ze kijkt me nadenkend glimlachend aan.

"Gij zijt toch een zotteke" Zegt ze, met een kleine zucht toe.