Een halve euro liefde²

Daarnet overkwam het me weer.
maar net iets anders.
iets lichtvoetiger.
een halve euro minder rijk.
ik besef het pas enkele stappen later.
en moet glimlachen.
misschien is het toeval.

Hoofden dweilen.

Ik heb mijn kot gekuist.
niet dat ik dat niet vaker doe, maar meestal laat mijn goede vriend de stofzuiger zich eens kort en luidruchtig gaan en volstaat dat.
dit keer niet.
De vloer blinkt. in een sopje gestoken.
nu ben ik proper. een helder vooruitzicht.
maar het is niet zo eenvoudig.
er zit altijd.
altijd nog wel ergens een stofje dat je hebt gemist.
en dat weer veilig zit.
tot een volgende kuisinval.
en voor moest je het weten.
vanwaar komt het?
die grote dikke wolken stof?
hier en daar zwermen ze door mijn hoofd, maar niet zo talrijk.
misschien wel net zo onoverkomelijk.
je gedachten schoonboenen gaat niet.
maar even gedachteloos dweilen kan nooit kwaad.

En deze?

Shoot.

Ik doe mee aan een klein fotoprojectje en moet daarvoor een foto maken in verband met voetbal, lijkt raar, maar best leuk.
Nu ben ik zondag even op pad gegaan, maar heb mezelf niet echt verrast. Belangrijk is dat de foto op poster gedrukt zal worden en dat het dus wel goed moet zijn. Swoit, je hoort mij al afkomen, ik heb jullie mening nodig (voor donderdag). Wat denken jullie van deze, kleur of zwart-wit, ja of nee...

Global Anatomy.

Heerlijk.
ik ga hier niet te veel woorden aan vuil maken.
ik zou het wel kunnen.
dit was waanzin. onzin. absurditeit en genieten.
Als je nog kan.
ga kijken.


De voorstelling 'Global Anatomy' van en door Benjamin Verdonck en Willy Thomas gezien in het Toneelhuis op 21 februari.

Een halve euro liefde.

'Excuseer, kunt u mij misschien helpen met een halve euro?'

Ik sta te wachten op de trein en er komt een man recht voor me staan.
Zijn ogen kijken smekend en zijn bloeddoorlopen.
Confronterend. De afstand, minder dan een meter maakt indringend.
Hij smeekt. Als een, sorry echt waar, als een hond.
Diezelfde ogen. Bedelende hondeogen in een ruwe beschadigde bolster.
Blond verwilderd haar, een te grote te koude jas, en te veel eenzame voeten.
'Red mij, alsjeblief.' lijkt hij te willen roepen van diep van binnen.
Beleefdheid als wapen, ik vind het mooi. En vreselijk pijnlijk.

Ik schud nee. en sla mijn ogen naar de grond.

Ik zeg nee. gewoon nee. omdat de mensen voor mij dat doen, omdat wij allemaal zo vreselijk makkelijk nee zeggen. omdat onverschilligheid een makkelijke mantel is.
maar ze is niet warm. ze voelt kil en klam.
ik bedenk 100 excuses. ik help hem niet echt met een halve euro, hij koopt er geen goed leven mee, hoogstens een pak sigaretten, je moet niet toegeven aan zoiets, dat maakt het alleen maar erger,...

Maar ik weet het niet. ik weet het echt niet. ik wil hem helpen, als er een handleiding bij was zou ik het misschien doen, maar zo is het te moeilijk.
en dus.
laat ik hem.
mijn handen veilig opgeborgen in twee wantjes.

stikken in de koude. en herhaal zijn vraag duizend keer in mijn hoofd.
in de hoop een oplossing, een uitweg te bedenken.
maar ik geef het op.
omdat dat nu eenmaal het makkelijkst is.

T.O.V.

Wat is dit?