Peter De Graef - Ombat (1994)

Beluister het een paar keer. Het is maar een klein fragmentje van een zeer schone theatermens.

Keyserlei.

Er waren briefjes en gedichten op zorgvuldig gerecycleerde affiches die hun onschuld uitschreeuwden en al weken rond de bomen hingen.
Er was een kamp gebouwd met echte activisten die flyers uitdeelden, zo groot als een postzegel (om papier en dus bomen te sparen) om te tonen welk leed hun lieve bomen werd aangedaan.
Er was een kleine manifestatie met een speech en een publiek en ATV en warme dranken tegen de vrieskou.
Er waren diegenen die daarna naar huis gingen. En er waren er die er al een week kampeerden in de vrieskou om hun liefde ten volle te beleven.
Er was een sprankeltje hoop, want als de rechter dit, dan dat en dan konden zij het misschien toch winnen.
Er was een facebookgroep waarop ik uitgenodigd werd. En er was er nog één die hetzelfde riep, maar vergat dat het om de bomen ging en er een wedstrijd uitschelden van 'onze' Patrick van maakte.


Er waren ook tientallen Lindebomen toen ik gisterenochtend naar het station vertrok.
Gisterenavond waren ze er niet meer.


Ik verneem dat ze zich tot de laatste minuut verzet hebben. Dat ze in de bomen zijn gaan zitten. Dat de politie hen er heeft moeten uitplukken.
Een achttal mensen heeft zich vastgeklampt aan het beetje natuur dat onze stad rest.
Ik vind het een schoon gebaar. Ik vind het zonder meer nobel.

Ik weet helemaal niet wat het beste is. Of die nieuwe boompjes die ze zullen planten echt zoveel slechter zijn. Of ik het echt zo erg vind dat het fietsen over de Keyserlei binnenkort misschien niet meer iedere ochtend een traumatische ervaring zal zijn.
Of de stad dan echt sowieso het allerslechtste voorheeft met de bomen en de mensen en de natuur in het algemeen. Wie die stad eigenlijk is?

Maar dat het triest is, dat valt moeilijk te ontkennen.
Een grote gapende leegte. Vierkante lege gaten in de stoep met wild omgewoelde aarde. Ik tel de ringen van één van de opgebaarde bomen. Iets in de dertig jaren.
Ik hoop dat ze er een mooi meubel van maken. Maar ik vrees dat het misschien gewoon zagemeel wordt.

Ik loop heel langzaam en met zoveel mogelijk eerbied door dit slagveld. Aan sommige bomen hangt nog een gedicht. Ik neem het mee. Alsook een blad. Een tak. Een stuk hout. Voor in mijn herinneringendoos.

Zebravink.

"Zebravinken zijn heel opgewekte vogeltjes. Ze maken een geluid wat het midden houdt tussen een tsjilpende mus, een tokkende kip en een locomotief."

Er woont een zebravink in het decor van de voorstelling "Mieren slapen nooit" die we eind augustus maakten.
Omdat de mensen het een fijne voorstelling vonden mochten we het nog eens spelen.
En omdat we hopen het nog eens ergens te kunnen spelen, woont die zebravink nu al een maand in mijn living.
Omdat het kooitje te klein is, laat ik hem even los.
Nu is hij vrolijk de ficus aan het beklimmen.

Gilles Deleuze - Le charme de la démence

Niet makkelijk om te verstaan, maar de moeite waard het te herhalen tot je het begrijpt.

« Le point de démence de quelqu'un c'est la source même de son charme. Si tu ne saisis pas le grain de folie chez quelqu'un, tu ne peux pas l'aimer. »

(Extrait du film « L'Abécédaire de Gilles Deleuze » Éditions Montparnasse © 2004)

Victor filmt Ewout.

De wereld gemeten.

e-mails die vandaag verzonden werden: 269 495 589 594
auto's geproduceerd in de wereld sinds 1 januari: 2 279 839
Tv-toestellen wereldwijd verkocht vandaag: 545 214
mensen die vandaag door uithongering stierven: 27 129
uitgaven voor militaire doeleinden door regeringen vandaag: 3 987 463 294


Dit en nog veel meer is te vinden op Worldometers

Indrukwekkend. Zeker even kijken.

Moment van de dag.

Ik babysit op twee kindjes in het Paleis tijdens de voorstelling.
Luka en Ella.
allebei blond en klein.

"- Hoe oud zijn jullie?
- Dat weten wij nog niet"

ze zijn prinsen, prinsessen, tijgers die vechten, tijgers die slapen. ik ben de boef of de vrouw op bezoek.
ik zeg ding dong als ik aanbel aan hun huisje.
(want kloppen mag niet van mijn prinsessen)
ik loop als een gek achter twee ukjes aan.
'en toen was jij geen boef meer'.


ik hef ze op.
ik zwaai ze rond.
ik hef ze allebei tegelijk op. één op elke heup. wij draaien rond.
wij kirren alledrie.
wij zijn een cirkeltje gelach en vreugde.