Mamet.

"Nothing in the world is less interesting than an actor on the stage involved in his or her own emotions."

David Mamet, True and False

Dikke.

Wakker worden met een dik teentje.
hoe dat in godsnaam kan.
één middelste dik en pijnlijk teentje.

een teen (en zeker een middelste) lijkt mij ontegensprekelijk het minst zelfstandige lichaamsdeel aan mijn lijf. dat ze dan allemaal dik moeten zijn. of geen één.
misschien net daarom dat dat ene teentje wraak neemt.
aandacht afdwingt.
van, nu is het mijn beurt.
als een kind dat lastig doet
omdat het eigenlijk gewoon graag gezien wil worden.

het is duidelijk. het signaal is gegeven.
hoewel ik altijd al van al mijn tenen heb gehouden,
ben ik vandaag net iets liever, met twee porties extra zorg,
voor dienen enen dikken teen.

Rumoer.

Hoe elke zaterdag de stad een beetje minder van mij is.
Daarover wil ik schrijven.
Dat ik zo graag in Antwerpen leef.
Dat je hier van alles een beetje hebt en van weinig te veel (behalve misschien steen en beton, maar daarom heet het nu eenmaal een stad).
Dat er voor alles een juiste plek is.
Dat er plekken zijn waar het net stil genoeg is en plekken waar het net luid genoeg is als je nood hebt aan wat ruis of rumoer omdat dat af en toe, beter dan de stilte, voor rust zorgt.
Dat er plaatsen zijn met veel wind en plaatsen met weinig wind. Pleinen met veel zon of pleinen zonder zon. Straten met vele kleuren mensen, straten zonder mensen. Straten met luide lelijke winkels of straten met één klein winkeltje. Bakkers met een ziel en bakkers zonder een ziel. Ijskarretjes met een lelijk muziekje en ijskarretjes met een echte bel en echte harde horentjes. Kruispunten waar je makkelijk overreden kan worden, moest je dat willen en kruispunten waar auto's niet welkom zijn.

Maar op zaterdag. Loopt dat allemaal even anders.
Dan wordt de stad overspoeld, overgenomen door het hele land, zo lijkt het wel.
Mensen lopen elkaar voor de voeten. Ik, die normaal altijd zigzaggend doorheen alles fiets, moet opeens op het ritme van de voetganger.
Zaterdag gaat alles op het ritme van de voetganger.
En elk kleinste straatje van de zaterdagstad wordt bezet door die voetganger.
Overal waar je komt lopen er mensen. Alle soorten mensen wandelen door alle soorten straten van alles soorten wijken en er is van alles niet gewoon een beetje. Op zaterdag is er van alles veel te veel.

Op zaterdag moet ik mijn stad even afstaan.
Maar doe maar, lieve mensen, lieve stad.
Want zondag maakt in al zijn uitgebreide stilte heel snel alles weer in evenwicht.

Gloei.

Er zijn van die dagen dat het binnenin je lijf wintert en zomert tegelijkertijd.
Het is de volheid ervan die je doet gloeien.

Het gaat over de vraag: Wat is het mooiste gevoel?
intensiteit
of geluk..

Groen.

Groot worden is een oefening.
één die best mag mislukken.

Marthe.

Lieve.

De vrouw van de barman.

De kerk in Kashina.

Voor moest de hemel echt bestaan.

Er zijn plekken waar je je hart verliest, waar je misschien een brug bouwt.
Misschien is die van hout. De brug versierd, het lint van bladgroen om door te knippen. Feest. en een beetje hemel.

Bulgarije.³

Bulgarije.²

Deze foto's heb ik op een erg bijzondere plaats getrokken. Ik vertel er gauw en graag meer over.

Kindergrootheid.

Burenlurendag vorig jaar.

Handig.

vandaag vind ik een handschoen op straat.
en sinds gevonden handschoenen per definitie een mooi verhaal hebben
kan ik niet weerstaan en raap ze op.
de handschoen is zo plat als een vijg
keidhard en bevroren.
als ik ermee op een tafel klop, klinkt het: tok!
wat een vondst.
ik leg de handschoen op mijn vensterbank in de hoop dat het nog even blijft vriezen en dat mijn handschoen nog een tijdje bevroren blijft.
ik geloof dat het winter is.

Kashina, Bulgarije.

Het liefste koppel van de Bulgaarse bergen.
Volgestopt met cake. Aai over je wang.
En samen naar een Bulgaarse soap kijken.
Een van de mooiste huisjes die je je kan voorstellen.

Doosje.

Ik kreeg gisteren het mooiste doosje van de wereld
voor mijn verjaardag.
het zoeken naar een uitgelezen bestemming voor doosjes, zeker gekregen doosjes, is een taak die grote zorgvuldigheid vereist.
als je een stoel krijgt
ga je erop zitten.
krijg je een sjaal
dan sla je hem rond je nek
en heb je het lekker warm.
maar een doosje vereist iets meer nadenkwerk.
het vraagt zorgvuldig wikken en wegen
eventueel passen en proeven.

voorlopig
blijf ik nog even in het ongewisse.
dat is misschien ook het fijnste deel van dit proces.
want dan,
zolang het ongewisse de spelregels bepaalt
kan alles nog,
is het nog een allesdoosje.
een doosje vol verwachtingen
waarin alles past.