Kayamandi.

En ook hier is Coca Cola de baas.

Kayamandi.

Als ik kijk naar welke foto's hier voorlopig Zuid-Afrika moeten voorstellen, moet ik toegeven dat ik een fout beeld geef.
De natuur is adembenemend mooi, de steden en het strand ook en jazeker, ik heb niet gelogen over hoe mijn huis er hier uitziet, maar er is meer.
Stellenbosch heeft 80 000 inwoners.
Daarvan wonen er 38 000 in Kayamandi, het zwarte township net buiten Stellenbosch.
Dan is er ook nog Cloetesville, het kleurlingentownship net buiten Stellenbosch.
De meeste mensen wonen dus in Townships, van echte krotten tot stenen huizen.
Maar het is buiten het centrum van Stellenbosch en dus lijkt het ver van ons bed.
Veel blanke Zuid-Afrikanen komen er nooit.
Elke dag komen massa's mensen te voet of samengepakt in minibusjes naar Stellenbosch om er te werken, om er straten te vegen, om er mijn afval te sorteren.
Ik ga er elke dinsdagnamiddag naar de lagere school voor huiswerkbegeleiding en sportactiviteiten.
Dit indringende meisje is misschien zeven jaar oud, maar ze heeft een erg volwassen blik.
Ik verbaas me er steeds weer over, hoeveel van die kinderen een bedenkelijk en zelfs volwassen gezicht hebben. Alsof het al gevormd is, je kan zo raden hoe hun gezicht er binnen twintig jaar gaat uitzien.

De Tafelberg.

En omdat er in de toeristische gids staat: 'een bezoekje aan Kaapstad is niet volledig zonder op de Tafelberg te hebben gestaan', gingen wij natuurlijk ook (samen met honderden anderen) de Tafelberg op.
Maar het is niet zomaar.
Het is er prachtig en ik denk niet dat ik al ooit zo'n uitzicht gezien heb.
Je ziet er heel Kaapstad, je ziet er Robbeneiland, je ziet er Lion's head (de puntige berg op de laatste foto) en hoe nietig de waanzinnige bouwwerken van Kaapstad worden tussen de keizers van elk landschap, de bergen die nog steeds heersen over alles.
Deze man gaf ons een rondleiding op de Tafelberg, over wat je ziet, over de bloemen en over de planten. Hij sprak met veel liefde over 'zijn' berg en over de oneindige schoonheid van de Kaap.
De man was minstens 70 en het levende bewijs van hoe je verliefd kan zijn op een landschap.

Brel.

Moet ik naar Zuid-Afrika komen om wat over Brel te leren.
Ik ken de man zijn muziek niet of toch te weinig, maar gisteren hoorde ik een paar liedjes gezongen door een Zuid-Afrikaan.
Een paar in het Frans, een paar in het (voorzichtig) Nederlands en eentje in het Afirkaans, raad zelf maar welk nummer dit was: 'Moe nie weg gaan nie'.
Maar in ieder geval,
ik zoek wat op op internet.
en kom op het volgende citaat:
(ik heb geen politieke intenties, maar in deze tijden van kommaneukerij en hopen gezever doen citaten als deze deugd. Oordel gerust zelf)

"Als ik koning was, zou ik alle Vlamingen naar Wallonië sturen, en alle Walen naar Vlaanderen, voor zes maanden. Gelijk militaire dienst. Ze zouden in een familie moeten inwonen, dat zou alle etnische en taalproblemen heel erg snel oplossen. Want tandpijn voelt het zelfde voor allebei, iedereen houdt van zijn moeder, iedereen houdt van of verafschuwt spinazie. En dat zijn de dingen die echt tellen in het leven."

Robbeneiland.

Het lijkt klein, het lijkt een onbelangrijk eiland. Maar helaas vertelt het stukje grond een ander verhaal. Het is een verhaal van te veel onrecht en een symbool van hoe Zuid-Afrika nooit meer mag worden.


Deze man leidde ons rond in de gevangenis waar hij zelf 6 jaar gezeten had. Het was een pijnlijk verhaal, één dat je misschien liever niet hoort, maar tegelijk was het ook een verhaal van hoop. Hij gebruikte trots de woorden van Mandela die steevast geloofde dat er in dit land een toekomst is voor iedereen.
Respect. Dat is het enige wat ik kan zeggen.
Een diepe bewondering voor een visie die goud waard is.
Ik wens deze man alle goeds toe dat er te vinden valt.

Nog een paar om het af te leren.

En omdat ze best indrukwekkend zijn. Deze zien er zacht en lief uit, maar vergis u niet, ze lusten wel eens een brokje vlees.

De held van elke streepjeszot. Zo mooi vind je ze nergens anders.

Allemaal beestjes.

Zoals beloofd. Allemaal beestjes. Dit is een mannetjesimpala. Kind en moeder.
De billen van de gnoe of ook wildebees.
Boven de bosjes uit kijkt de giraf bedachtzaam op zich heen.
Dit is een Aartvarken en ja, dat is die van de Lion King.

Scherp randje.

Port Elisabeth.

Op Safari.

En zo ga je op safari, rijd je tussen de dieren, open wagen, open ogen en zoeken maar.

Bijna.

En dit beeld krijg je als je bijna op het einde van de wereld staat en je dan pakweg 100 graden naar links draait.

Voor zover ik weet.

En ondertussen gaat alles in België gewoon door.
U bent van harte uitgenodigd op de voorstelling van de nieuwe Lijmstift productie. ‘Voor zover ik weet’ is een videoportret van Greet Jacobs, Jeroen Broeckx en Gijs Van Laer over twee innemende mensen die het hele jaar door op een camping verblijven.

“Als ‘t zeer doet denk ik: ‘t doet geen zeer. En dan betert dat iets, maar het doet nog altijd zeer. En als ge denkt dat ‘t zeer doet, ja, dan doet het altijd zeer.”

Theaterfestival ‘08
DeSingel - Desguinlei 25, Antwerpen
23/08 tot 30/08, doorlopend van 12u tot 22u
Gratis toegang

Duur: 16min
Coach: Kristof Bilsen
Productie: Lijmstift i.s.m Villanella

Meer info?
www.studiovillanella.be

Dit weekend.

En dit weekend was één en al dieren en natuur.
We zijn naar Port Elisabeth gevlogen (Karolien, ik en mijn ouders) waar we in natuurparken heel wat hebben rondgereden.
Ik zet er gauw meer beestige foto's op.
En voor wie zich afvroeg hoe Zuid-Afrika er vanuit een vliegtuig uitziet.
Op sommige plekken zo dus.

Kirstenbosch botanische tuin.

En buiten het feit dat deze foto 'mislukt' is, intrigeert ze me mateloos.
Wat vinden jullie? Gewoon mislukt, of meer?

Pinguin².

En deze keer, bijna op het einde van de wereld (Simons Town), waren ze ook in kleur en wilden ze ook wel even wat bewegen.

Het einde van de wereld.

En op het einde van de wereld is het heel erg mooi.
En heel erg winderig.
Alsof ze je er af willen blazen.

Swem.