Binnenkort is het weer gedichtendag.

En daar komen prijzen bij kijken
en natuurlijk dichters.
en nog natuurlijker, gedichten.
Vandaag in De Standaard stond het prachtige gedicht 'Moeders' van Luuk Gruwez.
Ik vind het zo mooi,
Dat ik je vraag om het ook te lezen.


Moeders

Men herkent ze van ver en van vroeger: altijd in rep en roer,
Altijd dat vertrouwde rumoer. Of wij het niet te koud hebben
misschien, dat onze jas wat hoger moet geknoopt, dat wij
die slechte vrienden beter kunnen mijden. Et cetera,

et cetera. Zij zijn van overdosissen voorzichtigheid vervuld,
van levenslang et cetera, stupide stuwingen in buik en boezem.
Fluorescente details, eeuwenoud van eenvoud: spermavlekken die zij
stil, met dromerige ogen uit de lakens van hun zonen wassen,

meisjes die zij halsoverkop uit de vrouwen moeten wissen
die zij tussentijds geworden zijn. Het kan in goede moeders
allemachtig sneeuwen, voornamelijk wanneer geen mens
het al verwacht, begin november, zodra de doden victorie kraaien.

Zij geven kleuters sjaals en wollen wanten mee. Bananen.
Iets dappers tegen tranen. En van hun eigen moeders die hun meer
en meer ontglippen, worden zij de laatste moeders. Tot zij
de handen wantrouwen die hen niet langer vasthouden kunnen.

November wordt het niet, november valt. Als avond.
Lucht verplaatst zijn diepste rood in bladeren van beuk en eik.
En wegens alles wat zij niet meer kunnen houden, houdt hij op:
hun wereld vol et cetera, et cetera en totterdood.

uit: Lagerwal, 2008, Luuk Gruwez



"Het kan in goede moeders almachtig sneeuwen"
Dat vind ik zo schoon.
En nog veel meer.

Spitzkoppe, op de berg, Namibië.

Het gebeurde vaker niet dan wel, dat we opstonden voor zonsopgang en gingen slapen na zonsondergang. En het blijft adembenemend mooi. Iedere keer weer.

Nog Spitzkoppe, Namibië.

Deze keer foto's van de plaats waar we overnachtten.
In 'the middle of nowhere' dus.

Spitzkoppe, Namibië.

En voor wie het wil weten. Dit is dag 7 van de reis. Nog 13 dagen te gaan.

Swakopmund, Quadbiking, Namibië.

Die dingen maken vreselijk veel lawaai, maar het is oh zo leuk.

De vier vrienden. VLNR. Venezuela, Japan, Frankrijk, Spanje.

Sossusvlei.Namibië.

En dan één van de meest magische plekken.
Tussen bergen en bergen eindeloos zand.
Opeens een soort uitgestorven valei.
Een plaats die er de volgende duizend jaar hetzelfde zal blijven uitzien.
Waar ooit water was. Maar nu nooit meer.
Ongelooflijk.

Zand.

en nog meer zand. de reis ging gepaard met enorme hoeveelheden zand.
elke dag een andere kleur, een andere korrel.
Overal bleef een beetje achter.
De tent, de truck, mijn rugzak.
Alles en overal zand.
mijn boterhammen bleven gespaard.
En als het erg warm wordt, verbrand je je voeten.
Je kan er dan zelfs niet met sandalen lopen.
Een van onze Nederlandse vrienden liep een week op krukken omdat hij de onderkant van zijn voeten op die manier verbrandde.
Een vurig landschap, zo kan je het noemen.

Dune 45, Namibië, ongelooflijk mooi en niet te vangen op een foto. Ik probeer het met een hele hoop.

5.30u. En toen kwam de zon op.


En toen waren we weer beneden.

Kleine vriendin.

Tien minuten eerder had ze nog de grootste mond van iedereen.
Ze joelde en tierde, liep wild rond en propte haar mond vol rode snoepjes.
Ze is vijf en weet wat ze wil.
Nu staat ze bibberend, omringd door een hele hoop mensen
die haar
of warm wil wrijven
of willen geruststellen en haar vertellen dat ze het goed doet.
Ze speelt een bijzondere rol in een mooi tafereel.
Maar de scène is een beetje onwennig en vooral een tikkeltje koud.
Ik kijk naar mijn kleine vriendin die het lachen even verleerd is.
Ik stel me aan, trek stomme gezichten, tot het lukt.
Haar lach is terug.
"Ik dacht bijna dat je hem kwijt was." Zeg ik.
Ze kijkt me nadenkend glimlachend aan.

"Gij zijt toch een zotteke" Zegt ze, met een kleine zucht toe.

Twee Amerikanen, drie Duitsers, een Venezuelaan, een Deense, een Zuid-Afrikaan en twee Zuid-Koreanen.In Namibië.

Dis nie so hoog nie.

Benjamin, de man van het vogelnest.

Een paar jaar geleden maakte hij een vogelnest aan één of ander torenhoog kantoorgebouw. Hij leefde er enkele dagen in als een vogel, met elke dag een ander gemoed en verhaal.
Hij maakt ook wel theater voor het toneelhuis deze dagen.
En nu, dit jaar,
heeft hij een project dat heet: "Kalender".

Ik liep een dinsdag over een ijskoud stationsplein en ik zag drie koningen.
Niet ongewoon op 6 januari.
En toch, ze waren wel erg volwassen en een tapijt als cape, ik weet het niet.
En even later, op dit schuimige web, ontdek ik dat hij het is.
Benjamin doet het weer.
Als dat maar goed afloopt.
kijk vooral even naar de foto, dan kan je het je beter inbeelden.
hier zo.
Ik hou ervan. Van dit soort dolle dingen. Maar wees vooral vrij om er het uwe van te denken.

Benjamin Verdonck, Kalender, Toneelhuis

Zenzo die ons meer dan 5000 km rondrijdt.

Als de zon zich zet.