En ach, we mogen ons al eens laten gaan.

Het was iets met bontjassen en de Backstreet Boys en de rest bedenkt u er gerust zelf bij.

Weer wat kleur.

Kayamandi Ikaya Primary School.

Vorige dinsdag gingen we voor de laatste keer.
We mochten foto's trekken.
Andere keren mocht dat niet, omdat het een beetje afleidt van wat we eigenlijk doen, huiswerk maken en sporten.
Beetje vreemd afscheid.
Ik vertel hen dat ik niet meer terugkom.
Ze vragen, nooit meer?
Ik zeg nee.
Ik word bedolven onder knuffels en ze spelen weer verder.
Zo moet het gaan.
Niets te sentimenteels.
Ik hoop alleen, zo hard, dat het goed met ze gaat gaan.
Ze hebben niet veel kansen.
Het kan erg slecht met ze aflopen. Ik wil zelfs niet weten hoeveel mensen er in Kayamandi Aids/HIV hebben.
Maar het kan ook goed komen. Daar ben ik van overtuigd.
Ik hoop dat ze de kansen die ze krijgen met armen en benen vastgrijpen, want dat zal nodig zijn.
En voor even geloof ik er graag in,
dat is immers het enige wat ik nu nog kan doen.









(als je een favoriete foto hebt, mag je het altijd meedelen)

Let me fly.

Het doet misschien een beetje denken aan de allereerste foto op mijn blog, maar het is toch bijna twee jaar later getrokken.

Hillsong Church.

We gingen naar de kerk in Kaapstad.
De dienst was in een congrescentrum waar 2000 man in kon. Afgeladen vol. Isreal Haughton & New Breed kwamen optreden.
De pastor was een dertiger met skinny pants en een rockend leren vestje.
Duizenden mensen gingen uit hun dak.
Zongen voor het geloof en voor de heer.
Ik bleef ademloos en keek.
Uniek, dat was het op z'n minst.

Luphumlo².

Ik heb getwijfeld of ik haar na het tekstje ook een gezicht zou geven.
Maar ik wil jullie haar glimlach niet onthouden.
Bovendien is dit het 200ste bericht op deze blog en dan mogen we al eens zot doen.

Franschhoek.

Hugenotenmonument.

Franschhoek is vlakbij Stellenbosch en qua landschap dus redelijk gelijkaardig.
Dit is dus waar ik leef. En het blijft moeilijk te geloven.

n' Beetjie rus.

Greet zit in het wijngebied.

Zo schoon.

Een natuur die nog door niemand werd bescheten.
Het onbereikbare en ontembare
dat hoogtij viert
wij moeten buigen
en bewonderen
ik wandel tussen nergens
en bergen
over rotsen en stenen
door rivieren
met de zon die aarzelend
een vlekpatroon werpt
dan weer scherp schijnt
en een vallen van water
in een ruisende
bruisende samenhang van kracht
ik zwem erin
ik zing eronder
ik lach en weet: dit duurt niet eeuwig
ik denk, dit is,
hoe een lach voor eeuwig zich voordoet.
en hoe je weken later nog
geniet
zo schoon, mijn kind, zo schoon.
je zou het niet geloven.
maar doe't toch maar,
je mag en graag.

Nholuvo.

.

Het is hier heerlijk.

Afrikaans.

Het is één van de elf talen van Zuid-Afrika, maar nog steeds erg belangrijk.
Sommigen denken aan het als de taal van de apartheid.
Misschien is het niet onterecht.
Maar het is vooral een taal die gesproken wordt door massa's mensen en die zo levend is als honderd koeien in een weide die luid loeien.
Er wordt in gelachen, in gevloekt, in gemompeld en in lief gehad.
En ik probeer voorzichtig mee.

Little touch.

Wij zijn wind.

De wind blaast de straten leeg
je haren in de war
en verwarmt je eerste blote benen
de wolken verdwijnen
twee dagen waait het overal en harder
en dan
na veel te lange kou en regen
is de zon daar
de hemel schreeuwt om ter blauwst
en wij lachen en zijn ijsjes
en smelten ook zo
in dit plotse 30 graden paradijs.

Ek en jy.

Vita en Chalane.

Wij klommen de Tafelberg op.

Twee Nederlanders in een boom.

Dit krijg je als ze even niet in de gaten houdt. Maar voor de rest zijn ze best aardig.