Kayamandi Ikaya Primary School.

Vorige dinsdag gingen we voor de laatste keer.
We mochten foto's trekken.
Andere keren mocht dat niet, omdat het een beetje afleidt van wat we eigenlijk doen, huiswerk maken en sporten.
Beetje vreemd afscheid.
Ik vertel hen dat ik niet meer terugkom.
Ze vragen, nooit meer?
Ik zeg nee.
Ik word bedolven onder knuffels en ze spelen weer verder.
Zo moet het gaan.
Niets te sentimenteels.
Ik hoop alleen, zo hard, dat het goed met ze gaat gaan.
Ze hebben niet veel kansen.
Het kan erg slecht met ze aflopen. Ik wil zelfs niet weten hoeveel mensen er in Kayamandi Aids/HIV hebben.
Maar het kan ook goed komen. Daar ben ik van overtuigd.
Ik hoop dat ze de kansen die ze krijgen met armen en benen vastgrijpen, want dat zal nodig zijn.
En voor even geloof ik er graag in,
dat is immers het enige wat ik nu nog kan doen.









(als je een favoriete foto hebt, mag je het altijd meedelen)