Lijmstift in Marseille.

Enkele weken geleden.
ook hier terug te vinden: Villanella: lijmstift in Marseille

Je veux de l'or.

Vandaag heb ik goud gevonden.
Zomaar in de supermarkt in een oranje netje.
Ik ken iemand die er blij mee gaat zijn.
Morgen stop ik drie grote gouden munten in een omslag en stuur het op.
Goud met de post.
Het wordt iemands geluksdag.

Antwerpsestraat².

Het is officieel geweten (maar zolang het duurt graag vergeten) dat een café nooit eeuwig leeft.
Ik geloof dan ook stellig dat de levensduur van een gemiddelde boom langer is
dan die van een gemiddeld café.
Is dat triest? Ik denk het niet, het is een komen en gaan, een op en af, een in- en uitademen.
Af en toe verdwijnt een café en komt op die plaats een wasserette, een telefoonhuis (waar je in houten hokjes kan bellen naar je geliefden aan de andere kant van de wereld en waar je ook chips kan kopen om deze activiteit wat smaakvoller te maken), een krantenwinkel of als je geluk hebt, een ander café.
Zo gaat het met café The Duke.
Vandaag zag ik dat het naambordje voor goed van de gevel gerukt is.
Ik kon een klein gevoel van teleurstelling niet onderdrukken, want waarden zoals 'Den Duke' verdwijnen niet zomaar uit het straatbeeld. Niet dat ik er ooit ben binnengeweest. Daar was het het café niet voor, maar ik gluurde er minstens één keer per week binnen voor een glimp van een gezicht of drie.
De gevel is vernieuwd en heeft een verse sierlijke houten laag gekregen. Op het raam (niet meer als lichtreclame, zoals het eigenlijk hoort) prijkt de nieuwe naam: Het prisonneke. Ik weet het niet. Het moet zijn geloofwaardigheid nog verdienen.
Laatst probeerde iemand me de weg uit te leggen en zoals wel vaker zijn straatnamen dan niet altijd de grootste hulp. Maar 'Den Duke' bracht redding. Aan 'Den Duke' naar rechts en dan naar links was het. Toen wist ik wel waarheen.
Ik ben niet zeker of ik er nu nog zal geraken zonder 'Den Duke' als wegwijzer.
Eigenlijk zouden we principieel allemaal een paar dagen verloren moeten lopen.
Ter nagedachtenis.

Marseille.

Lieve Groeten.

Brood.

Vanavond at ik beschimmeld brood.
Wie weet ga ik morgen dood.

Verscholen in het Groen.

Een kleintje.

Eéntje uit de oude geliefde doos.

Oktober stinkt.

Beste doopseltjes,

met het aanbreken van de maand oktober zie ik dat jullie je weer kunnen verheugen met het jaarlijkse doopritueel voor eerstejaars.
Ik vind het zeer fijn te zien dat jullie mensen vinden
bij wie jullie de immersluimerende drift tot vernedering kunnen uiten.
Niets zo grappig natuurlijk als mensen zat voeren en bekleed met allerlei voedingswaren (diende dat niet om te eten?) op handen en voeten door de stad rond te laten kruipen.
Ik weet het, het is en blijft hilarisch.
En oh ja, beste eerstejaars, natuurlijk begrijp ik dat je eraan meedoet,
je maakt er heel veel vrienden mee, is het niet?
En inderdaad, er zijn geen andere manieren om vrienden te maken dan je vrijwillig te laten vernederen en alle commando's uit te voeren van een stelletje meerderen. Zij zijn immers al in het tweede, of ho maar, het derde jaar geraakt en ze zijn zoveel rijper en oh zo veel wijzer dan jullie, eerstejaars.
Van daaruit ook mijn vreugde-uiting voor de maand oktober.
Ik heb hier nog een aangenaam grasplein voor de deur, vergeet dat niet in te palmen, want er zijn nogal veel van die kleine kinderen die er graag in de speeltuin spelen.
Stel je voor dat ze je voor zijn, dat zou te jammer zijn.
Voor moesten jullie eraan twijfelen, goed bezig.
Bij het hele doopgebeuren zie ik de mensheid letterlijk stappen vooruit zetten.
Het gaat goed met ons.

Geniet ervan. En vergeet niet, jullie zijn zo veel beter dan de rest.

Hoog(sch)achtende groet.

Greet

Soksok.

Vandaag verzamel ik zwarte sokken onder mijn bureau en doe iemand schaterlachen gewoon door er voorbij te fietsen.

Soms is het simpel.

Benjamin maakt weer wat moois.

En ondertussen blijft Benjamin Verdonck in de stad ronddwalen.
Af en toe neemt hij dat heel letterlijk.
Op 13 juni liep hij van zonsopgang tot zonsondergang door de stad
hij raapte op wat hij tegenkwam
en dit is het resultaat:



Ik ben zonder meer ontroerd.


voor meer:
www.kalender09.be

Dwars.

Dwars is even
schoon
want zo woekert het in mij
het beest dat leeft
en uitgelaten
moet, zo nu en dan
het wil ontembaar zijn
en barsten van genoegen

la seule vérité est la vérité d'un monde fou

en na de storm
nog meer, nog harder
niet gaan liggen
blijf toch leven // geven

ik probeer voortdurend, lief
dwars
te hebben.

Glossolalie.

er zijn moeilijke woorden.
er zijn makkelijke woorden.
woorden die je verbazen, je verheugen, woorden die je helemaal niet wil kennen of woorden die vanaf het begin horen bij wie je bent.
maar er zijn ook woorden die je door hun vorm, inhoud, klank en kleur
kortom alles
volledig
met verstomming slagen.

glossolalie.

zo.

Les Boules.

Het regent schijtestelen.

Wie schrijft, die blijft.
Maar waar?

Kleine genotjes. (1)

Een goede hard-blazende-maar-net-niet-te-warme handendroger.
Heerlijk.
Niet bewegen en wachten wachten tot ze droog en zijdezacht zijn.
soms meer dan 2 minuten.
je moet er iets voor over hebben.

Il est vieux.

Bij het naar huis gaan kom ik een man tegen met twee honden
ze hebben een vacht drie bontjassen dik
de ene hond slentert een paar meter achter
uitgeput
"il est très fatigué",
zegt de man.
"il a 10 ans, il est vieux, comme moi."
Ik vraag of ze het niet warm hebben in de zomer, de honden, met hun dikke pels.
Chaud, zegt hij, en ja, dat het vandaag warm was.
Hij verstaat me niet.
Hij is Italiaans en dus praten we een andere taal.
Vreselijk jammer.
Ik neem me voor alle talen van de wereld te gaan leren.
Dat lijkt alvast een goed begin
in een poging
elkaar te leren verstaan.

Beletselteken.

...

Zuid-Afrika.

Vandaag stemt Zuid-Afrika.
En zoals dat wel vaker het geval is, is op voorhand al geweten wie er wint.
Tenzij er wonderen gebeuren, wordt Zuma de volgende president van Zuid-Afrika.
Ik denk niet dat we daar gelukkig van zullen worden.
Zucht.

Kunst.

"Goed theater is nooit intellectueel.
De Ware kunst draagt altijd de complexiteit van de wereld in zich, maar ze moet altijd helder blijven.
Moeilijke kunst bestaat niet. De veellagigheid kan complex zijn, maar de uiting is altijd simpel.”

Arne Sierens in De Morgen 12/07/2008

Doro.

Altijd Prijs. Compagnie Cecilia.

Wat mij betreft één van de mooiste stukken van dit en vorig jaar.
Zo moet theater zijn.
Ze hernemen. Terecht.
Als je kan, ga zeker kijken.
Het is theater met een hart,
theater waarvan je wilt huilen en lachen.

Een Franse vrouw.

Okavanga Delta², Botswana.

Boek. Zon. en ondergedompeld.

Het zijn rare dagen.
van onderdompeling.
van eindeloos rode zetels en theater van idealen.
van voluit.
daartussen lees ik.

en lees ik uit.
het uitlezen van een boek is iets ergs dubbels.
sommigen houden er niet van.
omdat het dan gedaan is.
je komt weer in de echte wereld en hebt niets meer om in te verdwijnen.
ik vind het fijn.
het naderen van de laatste pagina's,
het alsmaar dunner worden van het stuk boek in je rechterhand.
het is niet onverwachts, daarvoor is een boek lezen te fysiek,
en al was het geen geweldig boek.
het einde, zit vaker goed,
er is over nagedacht,
er wordt veel aandacht aan geschonken
de laatste zinnen,
zijn diegene moeten zinderen en blijven

je leest ze
je leest ze nog een paar keer
aarzelt nog even
en slaat dan het boek dicht

even rust
en weer verder.

er is zon.
en een wereld buiten.
daar moet ik even heen.

Tussen neus en lippen, op weg naar koffie.

"Het is mijn madam. Het is lente, jong. Ze is naar Parijs geweest en ze heeft nieuwe schoenen gekocht."

Ganggesprek om 13.24u in Bourla.

Il y a longtemps.

Okavanga Delta, Botswana.

Mokoro's, de boten waarmee we van de bewoonde wereld naar enkel water en natuur gingen.
Om daar drie dagen tussen en dieren en bomen te leven,
te zwemmen, te slapen.

SK Johnny.

It's the sky that tells us to go on.

Villa.

O.

Kamanjab, Namibië.

Forward.

Himba, Namibië.

Rooiwijn.

Ek drink 'n rooiwijn
en ek voel
ek is moeg.
dis tyd om huis toe te gaan.

Tanken in Namibië.

Himba.

Binnenkort is het weer gedichtendag.

En daar komen prijzen bij kijken
en natuurlijk dichters.
en nog natuurlijker, gedichten.
Vandaag in De Standaard stond het prachtige gedicht 'Moeders' van Luuk Gruwez.
Ik vind het zo mooi,
Dat ik je vraag om het ook te lezen.


Moeders

Men herkent ze van ver en van vroeger: altijd in rep en roer,
Altijd dat vertrouwde rumoer. Of wij het niet te koud hebben
misschien, dat onze jas wat hoger moet geknoopt, dat wij
die slechte vrienden beter kunnen mijden. Et cetera,

et cetera. Zij zijn van overdosissen voorzichtigheid vervuld,
van levenslang et cetera, stupide stuwingen in buik en boezem.
Fluorescente details, eeuwenoud van eenvoud: spermavlekken die zij
stil, met dromerige ogen uit de lakens van hun zonen wassen,

meisjes die zij halsoverkop uit de vrouwen moeten wissen
die zij tussentijds geworden zijn. Het kan in goede moeders
allemachtig sneeuwen, voornamelijk wanneer geen mens
het al verwacht, begin november, zodra de doden victorie kraaien.

Zij geven kleuters sjaals en wollen wanten mee. Bananen.
Iets dappers tegen tranen. En van hun eigen moeders die hun meer
en meer ontglippen, worden zij de laatste moeders. Tot zij
de handen wantrouwen die hen niet langer vasthouden kunnen.

November wordt het niet, november valt. Als avond.
Lucht verplaatst zijn diepste rood in bladeren van beuk en eik.
En wegens alles wat zij niet meer kunnen houden, houdt hij op:
hun wereld vol et cetera, et cetera en totterdood.

uit: Lagerwal, 2008, Luuk Gruwez



"Het kan in goede moeders almachtig sneeuwen"
Dat vind ik zo schoon.
En nog veel meer.

Spitzkoppe, op de berg, Namibië.

Het gebeurde vaker niet dan wel, dat we opstonden voor zonsopgang en gingen slapen na zonsondergang. En het blijft adembenemend mooi. Iedere keer weer.

Nog Spitzkoppe, Namibië.

Deze keer foto's van de plaats waar we overnachtten.
In 'the middle of nowhere' dus.

Spitzkoppe, Namibië.

En voor wie het wil weten. Dit is dag 7 van de reis. Nog 13 dagen te gaan.

Swakopmund, Quadbiking, Namibië.

Die dingen maken vreselijk veel lawaai, maar het is oh zo leuk.

De vier vrienden. VLNR. Venezuela, Japan, Frankrijk, Spanje.

Sossusvlei.Namibië.

En dan één van de meest magische plekken.
Tussen bergen en bergen eindeloos zand.
Opeens een soort uitgestorven valei.
Een plaats die er de volgende duizend jaar hetzelfde zal blijven uitzien.
Waar ooit water was. Maar nu nooit meer.
Ongelooflijk.

Zand.

en nog meer zand. de reis ging gepaard met enorme hoeveelheden zand.
elke dag een andere kleur, een andere korrel.
Overal bleef een beetje achter.
De tent, de truck, mijn rugzak.
Alles en overal zand.
mijn boterhammen bleven gespaard.
En als het erg warm wordt, verbrand je je voeten.
Je kan er dan zelfs niet met sandalen lopen.
Een van onze Nederlandse vrienden liep een week op krukken omdat hij de onderkant van zijn voeten op die manier verbrandde.
Een vurig landschap, zo kan je het noemen.

Dune 45, Namibië, ongelooflijk mooi en niet te vangen op een foto. Ik probeer het met een hele hoop.

5.30u. En toen kwam de zon op.


En toen waren we weer beneden.

Kleine vriendin.

Tien minuten eerder had ze nog de grootste mond van iedereen.
Ze joelde en tierde, liep wild rond en propte haar mond vol rode snoepjes.
Ze is vijf en weet wat ze wil.
Nu staat ze bibberend, omringd door een hele hoop mensen
die haar
of warm wil wrijven
of willen geruststellen en haar vertellen dat ze het goed doet.
Ze speelt een bijzondere rol in een mooi tafereel.
Maar de scène is een beetje onwennig en vooral een tikkeltje koud.
Ik kijk naar mijn kleine vriendin die het lachen even verleerd is.
Ik stel me aan, trek stomme gezichten, tot het lukt.
Haar lach is terug.
"Ik dacht bijna dat je hem kwijt was." Zeg ik.
Ze kijkt me nadenkend glimlachend aan.

"Gij zijt toch een zotteke" Zegt ze, met een kleine zucht toe.

Twee Amerikanen, drie Duitsers, een Venezuelaan, een Deense, een Zuid-Afrikaan en twee Zuid-Koreanen.In Namibië.

Dis nie so hoog nie.

Benjamin, de man van het vogelnest.

Een paar jaar geleden maakte hij een vogelnest aan één of ander torenhoog kantoorgebouw. Hij leefde er enkele dagen in als een vogel, met elke dag een ander gemoed en verhaal.
Hij maakt ook wel theater voor het toneelhuis deze dagen.
En nu, dit jaar,
heeft hij een project dat heet: "Kalender".

Ik liep een dinsdag over een ijskoud stationsplein en ik zag drie koningen.
Niet ongewoon op 6 januari.
En toch, ze waren wel erg volwassen en een tapijt als cape, ik weet het niet.
En even later, op dit schuimige web, ontdek ik dat hij het is.
Benjamin doet het weer.
Als dat maar goed afloopt.
kijk vooral even naar de foto, dan kan je het je beter inbeelden.
hier zo.
Ik hou ervan. Van dit soort dolle dingen. Maar wees vooral vrij om er het uwe van te denken.

Benjamin Verdonck, Kalender, Toneelhuis

Zenzo die ons meer dan 5000 km rondrijdt.

Als de zon zich zet.