Vandaag heb ik goud gevonden.
Zomaar in de supermarkt in een oranje netje.
Ik ken iemand die er blij mee gaat zijn.
Morgen stop ik drie grote gouden munten in een omslag en stuur het op.
Goud met de post.
Het wordt iemands geluksdag.
Het is officieel geweten (maar zolang het duurt graag vergeten) dat een café nooit eeuwig leeft.
Ik geloof dan ook stellig dat de levensduur van een gemiddelde boom langer is
dan die van een gemiddeld café.
Is dat triest? Ik denk het niet, het is een komen en gaan, een op en af, een in- en uitademen.
Af en toe verdwijnt een café en komt op die plaats een wasserette, een telefoonhuis (waar je in houten hokjes kan bellen naar je geliefden aan de andere kant van de wereld en waar je ook chips kan kopen om deze activiteit wat smaakvoller te maken), een krantenwinkel of als je geluk hebt, een ander café.
Zo gaat het met café The Duke.
Vandaag zag ik dat het naambordje voor goed van de gevel gerukt is.
Ik kon een klein gevoel van teleurstelling niet onderdrukken, want waarden zoals 'Den Duke' verdwijnen niet zomaar uit het straatbeeld. Niet dat ik er ooit ben binnengeweest. Daar was het het café niet voor, maar ik gluurde er minstens één keer per week binnen voor een glimp van een gezicht of drie.
De gevel is vernieuwd en heeft een verse sierlijke houten laag gekregen. Op het raam (niet meer als lichtreclame, zoals het eigenlijk hoort) prijkt de nieuwe naam: Het prisonneke. Ik weet het niet. Het moet zijn geloofwaardigheid nog verdienen.
Laatst probeerde iemand me de weg uit te leggen en zoals wel vaker zijn straatnamen dan niet altijd de grootste hulp. Maar 'Den Duke' bracht redding. Aan 'Den Duke' naar rechts en dan naar links was het. Toen wist ik wel waarheen.
Ik ben niet zeker of ik er nu nog zal geraken zonder 'Den Duke' als wegwijzer.
Eigenlijk zouden we principieel allemaal een paar dagen verloren moeten lopen.
Ter nagedachtenis.
