Een halve euro liefde.

'Excuseer, kunt u mij misschien helpen met een halve euro?'

Ik sta te wachten op de trein en er komt een man recht voor me staan.
Zijn ogen kijken smekend en zijn bloeddoorlopen.
Confronterend. De afstand, minder dan een meter maakt indringend.
Hij smeekt. Als een, sorry echt waar, als een hond.
Diezelfde ogen. Bedelende hondeogen in een ruwe beschadigde bolster.
Blond verwilderd haar, een te grote te koude jas, en te veel eenzame voeten.
'Red mij, alsjeblief.' lijkt hij te willen roepen van diep van binnen.
Beleefdheid als wapen, ik vind het mooi. En vreselijk pijnlijk.

Ik schud nee. en sla mijn ogen naar de grond.

Ik zeg nee. gewoon nee. omdat de mensen voor mij dat doen, omdat wij allemaal zo vreselijk makkelijk nee zeggen. omdat onverschilligheid een makkelijke mantel is.
maar ze is niet warm. ze voelt kil en klam.
ik bedenk 100 excuses. ik help hem niet echt met een halve euro, hij koopt er geen goed leven mee, hoogstens een pak sigaretten, je moet niet toegeven aan zoiets, dat maakt het alleen maar erger,...

Maar ik weet het niet. ik weet het echt niet. ik wil hem helpen, als er een handleiding bij was zou ik het misschien doen, maar zo is het te moeilijk.
en dus.
laat ik hem.
mijn handen veilig opgeborgen in twee wantjes.

stikken in de koude. en herhaal zijn vraag duizend keer in mijn hoofd.
in de hoop een oplossing, een uitweg te bedenken.
maar ik geef het op.
omdat dat nu eenmaal het makkelijkst is.